STANDARD TIME - MARK FORMANEK
Rotterdam, 2009

Als kunstenaar/ontwerper haal je inspiratie voor werk overal vandaan. Met dit werk van Mark Formanek geloof ik dat hij veel observeert in de publieke ruimte. De locatie van het werk is op een centraal punt in een drukke stad - het station. Een locatie waar dagelijks duizenden mensen gebruik van maken en/of passeren. Het gegeven van de klok is erg gelaagd. Op deze locatie in de stad komt deze gelaagdheid het meest tot uiting. Treinen die op een schema rijden, mensen die op schema reizen, mensen die op tijd/ te laat zijn of nog tijd hebben om uit te rusten of een koffie/lunch te nuttigen. Het wisselen van vervoersmiddel waarbij ook de tijd een rol speelt bij de aftand die afgelegd moet worden.

Ik denk dat het hierbij gaat om een autonoom werk dat ooit is gemaakt voor een specifieke locatie. Vervolgens is deze vanuit opdracht op andere locaties ingezet.

Het werk heeft een duidelijk kader waarin het werkt. De klok word iedere minuut verzet door een team van bouwvakkers. Dit kader vormt ook direct moeilijkheden. Omdat het gaat om een erg strakke timing en hierbij ook perfect werken in teamverband denk ik dat de kunstenaar heeft gekozen voor bouwvakkers. Met een aanvoerder die het overzicht heeft begeleid hij de bouwvakkers tot werkzaamheden. Deze bouwvakkers moeten duidelijk weten wat hun rol is in het team. Het kunstwerk moet vanaf moment 1 perfect draaien. Oefening baart kunst, maar hierbij is er veel oefening aan vooraf gegaan zodat het werkt voordat het plaats vind. De locatie van het werk is ook belangrijk. Welke kant staat de klok uit en welke mensen hebben zich hierop.

Het doel van het werk in Rotterdam is toegespitst op de locatie en wat er zich op de locatie afspeelt. Het centraal station Rotterdam is dan al jaren vol in verbouwing. Te midden van deze bouwval herrijst de klok van Mark. Met weinig zicht en duidelijkheid aan de voorzijde van het station is deze klok een verademing voor de reiziger die dit vooral praktisch kunnen gebruiken. Door zijn grootsheid trekt het de aandacht van iedereen die het kan zien. Groots en met spotlights in de avond steekt hij boven het bouwgeweld uit. Het doel van het werk lijkt mij om de mens aan het denken te zetten over het concept tijd in combinatie met het kunnen van de mens. Tijd is altijd om ons heen en een constante factor. Zo perfect en statisch als de tijd is kunnen wij proberen te leven, maar dit lijk al snel onmogelijk. Onverwachte momenten en menselijke fouten zijn factoren die hieraan bijdragen De mechaniek van een klok nabootsen met mensen (die meer fouten kunnen maken dan machines) lijkt onmogelijk. Toch lukt het de bouwvakkers om dit 24 uur vol te houden. Machinaal en onmenselijk.

Dit werk trekt me aan door de stappen die je als toeschouwer doormaakt als je ermee wordt geconfronteerd. Verwondering als je iets apart ziet op een locatie die iedere dag hetzelfde is of steeds langzaam veranderd. Een werk dat praktisch gebruikt kan worden, maar schreeuwt om beter bekeken te worden. Iedere minuut een handeling-24 uur lang-te veel minuten om uit het hoofd te berekenen. De toewijding van de mensen die mee helpen aan het kunstwerk en hoe zij zichzelf opofferen om onderdeel te zijn van deze machine.
Onze onuitputtelijke drang naar perfectie maakt dit werk zo logisch: een simpel idee dat wordt uitgevoerd. Zo makkelijk, zo moeiteloos.

FELICE VARINI

HARMEN DE HOOP - GASTLES

Met een aantal studenten hebben we een best intieme gastles gehad van Harmen de Hoop. Hij liet veel beeldmateriaal zien en heeft hier veel over verteld.
Hij heeft zijn begin gemaakt met te kijken naar street art. Dit wilde hij op een andere manier aanpakken. Hij had in gedachten iets anders maken dan wat al gedaan is. Hij is gaan kijken naar de taalcodes in de stad en is die gaan vervreemden. Zijn doel voor zichzelf was hierbij om overal het avontuur in te zoeken. Als kunstenaar vind Harmen dat je je omgeving goed moet kennen. Kunst in publieke ruimte kan tot veel reacties zorgen. Dit is ook een reden dat hij zijn werken overlevert aan de stad. Het doel van zijn werk is om vragen en twijfels op te roepen bij de toeschouwer. In het begin lukte het hem nog om zo onopvallend mogelijk te blijven. Veel in de ochtend werken en met werkkleding aan alsof het allemaal zo hoort. Af en toe een passant of een acteur inhuren als er een menselijke rol in het werk nodig is. Passie is hier meer actief dan de drang om geld te verdienen. De aanpak van Harmen is niet gericht om er direct aan te verdienen. De verdiensten komen achteraf door lezingen, publicaties en hier en daar een opdracht. Hij stelt ook eisen aan het materiaal dat hij gebruikt. Dit moet goedkoop zijn en wordt altijd beperkt tot een bepaald bedrag.

Harmen gaf als tip in ons project dat we beter moeten kijken naar de plaatsing van ons werk. De comflictzone ligt in het hart van Heijplaat en dat is een uitgewezen locatie om iets mee te doen. Als wij ons focussen op de groenstrook wordt het meer een compromis naar het dorp toe.
Een erg inspirerend verhaal van Harmen de Hoop dat nieuwe inzichten geeft in het werkproces en de uiteindelijke totstandkoming van een werk.

The spectator looking at Standard Time does not only see the time, but also people constructing it. People who, with a stoic sense of duty, are wasting time on an apparently useless activity that fulfills only one function: to display time.

„Standard Time is a performance lasting exactly 24 hours and recorded on film. However, this film is much more than just the recording of an action, the recording of something that has taken place in the past; it is also a clock. A clock for use right now and in the future which, as each day goes by, extends further into the past, but is still up-to-date and punctual”.

- Mark Formanek

CARINA HESPER - STUDIO BEZOEK
25 april 2014, Rotterdam

Het is altijd fijn om bij een kunstenaar op bezoek te zijn in de studio. We kregen een warm welkom bij Carina. Ze is nog maar enige jaren afgestudeerd en heeft ons een uitgebreid verhaal verteld over de stappen die ze na haar afstuderen heeft genomen. Gezien worden bij je afstuderen betekend nog niet dat je direct bekend bent. Ze gaf aan dat het goed is om tijdens je afstuderen al te proberen meer op te vallen. Door veel naar lezingen te gaan en zelf ook je werk te presenteren op interessante locaties. Zo kun je feedback krijgen op je werk en leer je je werk te presenteren.

Na haar afstuderen is het niet altijd makkelijk gegaan. Ze heeft per probleem gekeken hoe ze dit kon aanpakken. Dit betekende haar studio anti-kraak huren en proberen voor subsidies in aanmerking te komen. Ook een lening voor professionele apparatuur hoorde hier bij. Haar keus om een aantal maanden naar China te gaan om werk te maken bewonder ik. Zonder vooraf opgesteld plan is zij hierheen vertrokken. In China heeft zij interessante onderwerpen opgemerkt en hier is ze mee aan de slag gegaan.

Vervolgens bedenkt ze manieren om haar werk te verkopen. Een galerij heeft ze nog niet kunnen vinden. Maar ze heeft wel een crowd funding project opgestart (iedere grote donateur krijgt hierbij een kleine fotoprint). Met haar project 'Visually impaired' heeft ze het oogziekenhuis in Rotterdam benaderd. Die hebben drie printen van haar aangekocht. Ik vond het ook erg knap dat ze met haar ideeën het fotomuseum binnen stapt en vraagt wat de mogelijkheden zijn. Uiteindelijk kan dit wat groots opleveren en je weer verder brengen als kunstenaar.

De overeenkomst met mijn werk zag ik in het gegeven dat Carina geen directe specialisatie of thema heeft waar binnen zij werkt. Ieder project vraagt om een andere manier van werken en een andere uitwerking. Haar werk is op zichzelf staand en steeds overtuigend door het sterke concept erachter. Dit motiveerd mij om mezelf niet te dwingen tot een eenzijdige vorm maar om te bedenken hoe ik mijn werk de wereld in wil brengen.

ARNO COENEN - OME JAN

Comissioned work for the city Hoogvliet, Holland. A crossover between a billboard and a oldschool monument, made mainly out of glassmozaik. Propaganda and a tribute the same time, both in design as well as content.Different typical elements of the town feature in the design, with most eye cathing the persona of "Ome Jan", a Boxing trainer who not alone trained the olympic medal winner Regilio Tuur (from Hoogvliet!) but maybe even more important,he is thedriving force of "opboxen" a project to educate end help "difficult youth" from the town for a better future, in the boxing school. A symbol of pioneering spirit and optimism, for the town.

FLORENTIJN HOFMAN - STUDIO BEZOEK
2 juni 2014, Rotterdam

Florentijn Hofman heeft zijn studio in Rotterdam in een loods. Hier staat een deel van zijn werk opgeborgen en soms gebruikt hij het om werk in losse delen te maken. Veel van zijn werk wordt op locatie gebouwd. Net terug uit Shanghai heeft hij verteld over zijn nieuwste werk 'Pink Kitten'. Naar aanleiding van een speelgoed katje heeft hij dit beeld verzonnen. In opdracht voor een kunstevenement in Shanghai komt het beeld 3 maanden in een park te staan. Door de korte ontwikkel periode heeft hij dit beeld laten maken door mensen in China. Deze artisans zijn goed in beeldjes namaken en hadden aan de hand van wat foto's al snel een 3D model. De communicatie verliep vooral via e-mail. 3D modellen werden opgestuurd voor goedkeuring en Florentijn heeft er bovenop gezeten om de details goed door te krijgen. Ook de kleur en het materiaal is goed bekeken. Uiteindelijk waren er nog een aantal dingen niet helemaal naar wens. Dit toont aan dat het heel belangrijk is om veel invloed uit te oefenen op het proces als kunstenaar. Het kost veel tijd, maar zorgt er wel voor dat je helemaal achter je werk kunt staan.

Het gebruik van speelgoed heeft hem altijd gefascineerd. Een kind hecht veel waarde aan zijn speelgoed of lievelingsknuffel. Maar in de tussentijd belanden ze tussen de verwarming of achter de bank. Ze worden in de hoek gegooid of op gezeten en gestaan. Florentijn maakt gebruik van de vervreemding die uitvergroot speelgoed geeft. Iedereen heeft hier wel herinneringen aan of een connectie mee vanuit vroeger. De straat wordt zo de huiskamer waarin het speelgoed normaal zou liggen. Dit geeft een hele nieuwe kijk op de omgeving waar het werk in wordt gedaan. > meer aandacht voor bestaande structuren.

KRITISCHE VRAAG
De vraag die ik graag wilde stellen aan Florentijn was er één waar wij bij ons project tegenaan liepen: Als je zelf een project initieert hoe kun je hier belanghebbende aan koppelen die dit deels of volledig kunnen financieren?
Hij nam de badeend als voorbeeld om deze vraag te beantwoorden. Dit was een project dat hij al in zijn vroege jaren als kunstenaar een keer had verzonnen. 'Zou het niet mooi zijn om een badeend heel erg uit te vergroten?'. Naar aanleiding van een reclame van Campina waarin ze het hadden over een badeend kwam hij op het idee. In 2001 heeft hij Campina benaderd voor een haalbaarheidsonderzoek. Zij hebben hier 10.000 gulden voor gegeven. Zo heeft hij onderzoek gedaan naar inflatibles en een eend van 5 meter gerealiseerd. Deze heeft hier en daar in Nederland gelegen. Hij heeft een website opgezet met zijn eigen werk nadat hij 4 serieuze werken had gemaakt. Door deze site heeft iemand van de biennale in Frankrijk hem gevonden. En kwam het aanbod om de eend op te nemen in de tentoonstelling. Wat 20 meter zou worden werd 26 meter. De eend kreeg een prominente plaats naast een oude bunker van Hitler uit WOII. Door de badeend was de lading van deze plek ineens een stuk positiever. De bunker als doorn in het oog deed er even niet meer toe.